Het verhaal van Eline
“Ik heb altijd al een hond willen adopteren. Mijn vriend ook. Voor hem was het zelfs echt een kinderdroom. We hadden al 2 katten, dus het leek ons wel een goed idee om nog even te wachten … En toen hoorden we dat kennissen een kleine Duitse herdershond geadopteerd hadden, maar dat het voor hen niet echt was meegevallen. Als ze geen nieuwe familie voor haar konden vinden dan zouden ze de hond naar een asiel brengen.
Ze werken allemaal de hele week en hebben erg drukke weekends. Ze hadden helemaal niet voorzien dat een puppy zo veel tijd en aandacht van je vraagt.
Geen tijd
Het was de allereerste keer dat die familie een hond in huis haalde. Ongetwijfeld zonder goed te weten wat een hond eigenlijk nodig heeft.
Hun twintigjarige dochter was op slag verliefd geworden op die lieve viervoeter en ze hadden meteen beslist om haar te adopteren. Maar ze wonen in een erg stedelijke omgeving, met een héle kleine tuin en weinig natuur in de buurt.
En vooral: eigenlijk had niemand tijd om zich over de puppy en haar opvoeding te ontfermen. Ze werken allemaal de hele week en hebben erg drukke weekends. Ze hadden helemaal niet voorzien dat een puppy zo veel tijd en aandacht van je vraagt.
Ze zagen het niet meer zitten en besloten eerst op zoek te gaan naar een nieuwe familie, voor ze haar naar het asiel zouden brengen.
Liefde op het eerste gezicht
Ons hart maakte een sprongetje. Oké, het was absoluut niet gepland zo snel een hond te adopteren, maar dit was ook wel een beetje een noodgeval. Maar dan was er ook nog eens de lockdown. Hoe moesten we dat aanpakken wanneer je niet zomaar kan langsgaan om de hond te leren kennen en zijn baasjes te ontmoeten?
Uiteindelijk vonden we toch een oplossing: we mochten de puppy meenemen voor een korte wandeling. Zo konden we met haar kennismaken en zien of ze in goede gezondheid verkeerde. Zo gezegd, zo gedaan.
En … bam! We vielen als een blok voor haar. Het was echt liefde op het eerste gezicht. Ik zei meteen: nu zijn we ‘verloren’.
We hebben haar weer naar huis gebracht, maar we konden het ons geen seconde voorstellen dat we haar naar een asiel zouden laten gaan. Tegelijkertijd wilden we een weloverwogen beslissing maken, dus hebben we nog een weekje bedenktijd gevraagd.
Een goed doordachte beslissing
Het was moeilijk om niet meteen compleet overstag te gaan. Maar we hebben toch een week de tijd genomen om alles te overlopen. We hebben alle aspecten van onze levens, ons werk en onze levensstijl besproken om te zien of een hond daar wel in zou kunnen passen.
Het antwoord was volmondig JA! En eigenlijk kwam die lockdown dan wel goed uit: zo waren we ineens heel aanwezig en konden we in alle rust aan haar opleiding beginnen.
Die lockdown kwam eigenlijk goed uit: zo hadden we ineens extra veel tijd voor haar!
We hebben ons goed geïnformeerd op het moment dat we haar adopteerden. Door de lockdown konden we niet meteen bij een gedragsspecialist terecht, maar we hebben wel telefonisch wat advies ingewonnen.
We hebben alle stappen die ze ons heeft aangeraden goed opgevolgd en alles verloopt gewoon top. Flavie is ongelooflijk lief en leert erg snel!
En met de katten?
En ook met onze katten gaat het goed. We hebben hen de tijd gegeven. Ze hebben hun status als koningen van het huis waargemaakt en Flavie eerst en vooral duidelijk gemaakt dat ze niet echt tevreden waren met haar komst.
Maar stilaan is alles gekalmeerd. Ze hebben gelukkig veel plekjes hogerop, helemaal voor zichzelf. We hebben Flavie al geleerd dat de ruimtes binnen rustig en kalm moeten blijven. Spelen doen we buiten!
Onze Britse korthaar Balthazar wijst Flavie erop dat ze in zijn persoonlijke ‘bubbel’ komt met een tik van een poot op haar snuit. En Oscar? Die toont vooral dat het hem echt niets kan schelen, door zich afzijdig te houden en op ons bed te gaan slapen.
Pupppytraining
We hebben Flavie uiteindelijk ook al voorbereid op de exitstrategie. Beetje bij beetje hebben we haar laten wennen aan onze afwezigheid.
‘s Ochtends maak ik met haar het eerste korte wandelingetje van de dag, zo’n 20 minuten. Daarna geef ik haar geen aandacht meer tot de middag. Dan eten we en zij ook.
Daarna gebeurt weer hetzelfde: geen aandacht tot 16u. Thomas komt op dat uur thuis van zijn werk. Ik kan zelf gelukkig twee dagen per week telewerken. Dat is een van de redenen waarom we een hond konden adopteren: ze past binnen onze levens.
En alles gaat goed! Flavie past zich goed aan aan het alleen zijn. Ze heeft dan ook haar kauwspeeltjes, kongs en speelgoed dat haar intelligentie stimuleert … en ze moet natuurlijk ook nog veel slapen! Dus het is zeker ook goed dat we haar niet de hele tijd stimuleren ... De lockdown heeft ons een cadeautje gebracht: Flavie!”
